Laatst was ik in mijn dromen,
in de middeleeuwen aanbeland.
ik sprak daar met een edelman,
een echte man van stand.
Hij hield niet zo van dichters,
hij keek zelfs op ze neer.
Bedenkelijk keek ik hem aan
en bedacht toen deze sneer.
U bent in mijn optiek geen edelman,
alléén omdat u zonder fouten edelstenen spellen kan.
Ik liet hem achter in mijn dromen met toch een lach op zijn gezicht.
En ik werd ’s ochtends wakker met in mijn hoofd een leuk gedicht.
Heb je ooit al klem gezeten?
Niet van je plek af kunnen gaan?
Je had beter moeten weten,
was ergens anders maar gaan staan.
Nu ga je met gebogen hoofd de schaamte tegemoet.
Want ieder die je zo ziet zitten, weet meteen hoe het niet moet.
Met de schrik vrijgekomen is nu alles achter de rug
En hopelijk komt het gevoel, in je benen ook weer terug.
In Laos woont een kok, ze noemen hem Ping Chao.
Landelijk wordt hij geroemd vanwege zijn broodje bapao.
De mensen die er eten, die zeggen steevast wauw.
Maar Ping zegt altijd: Eet nou door, want dadelijk is ie kauw.
Meneer, mag ik u iets vragen?
En ik vraag dit niet om u te plagen.
Maar ik ruik u echt al vanaf daar.
Uw adem riekt naar een abattoir.
Met kapotte koeling aldus mij.
Een emmer rotte vis is er niks bij.
Heeft u uw tandartstrauma nog niet verdrongen?
Of geen aanvullende verzekering aangeklikt?
Heeft er in uw mond een kat liggen jongen?
Of soms een oksel doorgeslikt?
Maar nogmaals sorry hoor dat ik dit zo met u deel.
Maar het werd mijn zintuigen eventjes teveel.
Je mijmert de hele herfst aan één stuk door.
Maar de twijfel is je steeds een stapje voor.
Die twijfel is er omdat je andere mensen bezig hebt gezien.
En dan denk je, ik moet ook maar eens misschien.
Maar het mooie is, je moet helemaal niets.
Ga maar eens wandelen of pak de fiets.
En mijmer dan maar even door.
Zo blijf ik de twijfel voor.
Portie ballen uit de vriezer, twee personen stond erop.
Dus ik gooi ze in een potje en de deksel bovenop.
Maar in een flits zag ik iets merkwaardigs want er klopte iets niet hier.
Het waren echt acht ballen en ik ging uit van vier.
Dus bel ik naar de keuringsdienst en kreeg een dame aan de lijn.
Die het met me eens was dat het vier personen had moeten zijn.
Tot daar en niet verder.
Bekijk me niet zo schaapachtig aan.
Luistert naar mij want ik ben de herder.
En die bepaald waar wij allen gaan staan.
Een hekje er rond.
Niemand kan eruit.
Ik heb ook nog mijn hond.
Mijn stem en mijn fluit.
Wat is het toch heerlijk zo’n oud beroep.
Wind door m’n haar en laars in de poep.
Niks heb ik te klagen en dat vind ik fijn.
Ook niemand die het hoort als het wel zo zou zijn.
Hete brij, hete brij,
Waarom draait gij niet om mij?
Een kast treft een kwast en wordt plots wit van kleur.
Van hem valt ineens een last omdat hij past in het interieur.
Op bezoek kwam toen een gast die opkeek heel verrast naar de wit geworden kast.
Dat hij getuigen mocht van de primeur, de kast met witte kleur.
In het huis hing zelfs nog van de verf, een licht bedwelmend geur.
Ik zeg altijd maar realiteit is leuk maar het moet wel realistisch blijven.
De hele dag onzin uitkramen die ze in marketingboekjes schrijven.
Als je doet wat je deed krijg je wat je kreeg.
Een glas is halfvol in plaats van half leeg.
Gaat er werkelijk niks meer goed en snapt niemand er iets meer van?
Schrijf dan met je bullshitmanager een out off control actie plan.
Tot slot nog één vergadering met een grafiekje in excel.
Terugkoppelen aan je collega’s en dan snappen ze het wel.