Laatst was ik samen met mijn geliefde uit wezen eten in het buitenland, waar doet er even niet toe. We hadden er sober gegeten maar het was wel te merken dat er in de keuken een goede kok achter het fornuis stond. Toen we ons naar de kassa begaven om af te rekenen keek ik in mijn portemonnee en zag dat ik dertig euro aan briefgeld had en nog een twee euro muntstuk, mijns inziens niet genoeg om de maaltijd mee te betalen dus greep ik al naar mijn pinpas.
De gastvrouw printte voor ons de rekening uit en hield het bonnetje voor mijn neus. Ze begon de buitenlandse woorden met de bedragen erachter te verklaren, dit was het drinken, dit het voorgerecht, dit het hoofdgerecht enz. enz. Onderaan het bonnetje zag ik het totaalbedrag staan van negenentwintig euro. Ik had dus wel genoeg geld op zak om te kunnen betalen. Ik leg het briefje van twintig en het briefje van tien op de bar en ik wil uit het andere vakje het twee euro muntstuk pakken maar de gastvrouw was echter al in actie geschoten om één euro uit de kassa te pakken om als wisselgeld terug te geven.
Haar mond viel zowat open van verbazing toen ze zag dat ik er nota bene nog twee euro had bijgelegd. Dank u, zei ze met een snik in haar stem en ze riep iets naar de keuken. Daar kwamen geloof ik haar man en nog twee keukenhulpjes aangelopen en ze liet hen het bonnetje en de dertig euro zien. Alle drie gunden ze me een dankbaar knikje maar toen de gastvrouw ook nog eens het twee euro muntstuk liet zien werden de heren dolenthousiast. Haar man begon door het restaurant te schreeuwen van blijdschap en toen ik omkeek zag ik dat alle gasten waren gaan staan om voor mij te applaudisseren. Een jongen van pak hem beet een jaar of tien die niet meteen opstond om mee te klappen kreeg van zijn vader een draai om zijn oren.
Ik begon me wel een beetje op mijn gemak te voelen onder deze omstandigheden want ik vond het best wel terecht dat die jongen door zijn vader gecorrigeerd werd. Dat er bij het verlaten van het restaurant een vergulden koets voor ons klaarstond om ons een ereronde door het dorp te geven met aansluitend op het plein een dankwoord van de burgemeester vond ik dan ook wel gepast. Toch bedankte ik voor deze eer omdat ik het onderhand wel een beetje gezien had.